Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc (POChP) jest jednym z najczęściej rozpoznawanych schorzeń układu oddechowego. Działania edukacyjne przyczyniają się do wzrostu świadomości na temat tej choroby, jednak wciąż problemem pozostaje stosunkowo późna diagnostyka. Wynika to z faktu, iż wielu chorych zgłasza się do lekarza już w bardzo późnym stadium zaawansowania POChP, kiedy objawy są mocno nasilone i utrudniają codzienne funkcjonowanie. Powód? Strach przed męczącą i długotrwałą diagnostyką POChP.

Jak jest naprawdę? Czy rzeczywiście jest się czego bać? To już wyjaśniamy w naszym artykule.

Podstawowe fakty na temat POChP

Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc to choroba wywołana stanem zapalnym w układzie oddechowym, co jest konsekwencją długotrwałej ekspozycji na szkodliwe czynniki środowiskowe – przede wszystkim pyły, gazy i dym tytoniowy.

POChP powoduje ograniczenie przepływu powietrza w dolnych drogach oddechowych i pęcherzykach płucnych. Skutkiem tego są często uciążliwe i nasilające się objawy, takie jak:

Przewlekły kaszel;
Duszność;
Odkrztuszanie plwociny, czyli gęstej, czasami ropnej wydzieliny z płuc;
Obniżona tolerancja wysiłku, czyli męczliwość, trudności z wykonywaniem podstawowych czynności, jak ubranie się czy umycie.

Na POChP chorują przede wszystkim osoby po 40. roku życia, które palą lub paliły wyroby tytoniowe (również biernie). Coraz częstszą przyczyną choroby jest zanieczyszczenie powietrza oraz szkodliwe czynniki występujące w specyficznym środowisku pracy (np. w zawodzie górnika, hutnika, metalurga, rolnika, sprzątaczki, kosmetyczki, fryzjerki, mechanika samochodowego, drogowca, pracownika budowlanego itp.).

O Przewlekłej Obturacyjnej Chorobie Płuc czytaj też na stronie internetowej https://oddychajmy.pl.

Podejrzenie POChP: zaczynamy od wizyty u lekarza podstawowej opieki zdrowotnej

Każdy, kto znajduje się w grupie ryzyka POChP i obserwuje u siebie wymienione objawy (nie muszą występować jednocześnie), powinien w pierwszej kolejności udać się do lekarza rodzinnego na podstawowe badanie osłuchowe.

Lekarz POZ ma możliwość skierowania pacjenta na dalszą, bardziej szczegółową diagnostykę w poradni pulmonologicznej, jeśli tylko podziela podejrzenie Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc.

Spirometria, czyli podstawowy element diagnostyki POChP

Badanie spirometryczne, potocznie nazywane spirometrią, to najważniejsza czynność diagnostyczna pozwalająca na wstępne rozpoznanie lub wykluczenie Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc. I to właśnie wokół spirometrii narosło wiele mitów i tym samym obaw. Wielu pacjentów zwyczajnie boi się tego badania, co wynika po prostu z niewiedzy.

Spirometria to badanie nieinwazyjne i bezbolesne. Polega m.in. na wdmuchiwaniu całego zgromadzonego w płucach zapasu powietrza do aparatu spirometrycznego za pośrednictwem ustnika, do czego pacjent jest przez cały czas motywowany przez personel medyczny.

Badanie spirometryczne może być natomiast dość męczące, zwłaszcza dla osób, u których występują już nasilone objawy POChP – na czele z dusznością.

Cel badania spirometrycznego

Spirometria pozwala na określenie m.in. wskaźnika FEV1, czyli objętości powietrza wydmuchanego w pierwszej sekundzie nasilonego wydechu oraz wskaźnika FVC, czyli natężonej pojemności życiowej płuc.

Oba parametry pozwalają lekarzowi ocenić, czy u pacjenta nie występują objawy POChP – na przykład utrwalone zwężenie oskrzeli.

Spirometria to niejedyne badanie stosowane w diagnostyce POChP

POChP wymaga pogłębionej diagnostyki, w ramach której pacjent może zostać poddany także szeregowi innych specjalistycznych badań. Wymieńmy tutaj:

RTG klatki piersiowej,
echo serca,
EKG,
badanie czynnościowe układu oddechowego (pletyzmografię),
gazometrię z pulsoksymetrią,
ergospirometrię (czyli tzw. próbę wysiłkową).

Warto podkreślić, że POChP to choroba ogólnoustrojowa, która wpływa na wszystkie kluczowe funkcje organizmu i może współwystępować z szeregiem innych chorób (jak np. osteoporoza, cukrzyca, rak płuca, nadciśnienie tętnicze, choroba niedokrwienna serca, choroba tętnic obwodowych), stąd konieczne jest przeprowadzenie szczegółowej diagnostyki w kierunku potwierdzenia lub wykluczenia tej choroby u pacjenta.

Choć POChP jest chorobą, której nie można wyleczyć, to jednocześnie poddaje się ona leczeniu i profilaktyce, co ma na celu zmniejszenie nasilenia objawów. Odpowiednio dobrana terapia daje szansę na zachowanie samodzielności i względnie dobrego komfortu życia.